cenaze evleri

bu sabah bir kere daha emin oldum ki, insanların acıyı paylaşmak için değil de seyir etmek ve dedikodu yapmak için uğradıkları yer. dün arkadaşımın anneannesi vefat etti, bugün ailesini ziyarete gittim. anne perişan halde gözler ağlamaktan şişmiş ben onun yanında oturmuş ona destek olmaya çalışıyorum, yenge ve hala sıfatlı iki kişi gelmiş yedi ceddimi inceliyor. allah razı olsun birçok dua ettiler bana, ancak evde bu kadar taze bir acı varken böylesi bir sevgi göstergesine ne gerek var. onlar adına utandım. bir ara beni bıraktılar ellerinde kahveleri kendi aralarında kilo muhabbeti çevirdiler, bunun yeri burası mı? bir komşu geldi o da başladı gelininden yakınmaya. sinirlerim bozuldu artık dedim valla size doyum olmaz ben izninizi isteyeyim. kapıda yenge demesin mi ben seni çok sevdim oğluma alacağım. sonra da kahkaha atarak şaka olduğunu belirtti. daha dün bu evden bir tabut çıktı. gerçekten insanların nasıl bu kadar ayıp edebildiklerini anlayamıyorum. allah ölüm acısını yaşatırken bir de böyle insanlarla sınamasın kimseyi.

babaannemin cenazesinde bizim ev cenaze eviydi. babaannemle annemin arası hiç iyi olmadı annem üstüne düşeni tabiki yaptı. gelenlere yemek,çay,kahve servisi. babam zaten yıkılmış,annem onun yanında,ablam bitik. zaten psikolojik olarak iyi değilim üstüne milleti doyuruyordum bildigin. mutfaktayım kahve yapıyorum bir akrabamız sigaranın yanına kahve istedi sanki kafe bizim ev ben garsonum,neyse ses etmedim yaptım kadın geldi kaynanasıyla süpürgenin markasını soruyor nasıl olduğunu fiyatını falan soruyor allahım dellendim ve kovdum. geleli üç saat olmuş cenaze evi orası keyif yapıyorsun,balkondakiler siyaset konuşuyor vs. oturun bir yasin okuyun boş yapmayın,insanları yormayın

yaz ayındaysanız ve eviniz küçükse yandınız demektir. çünkü pide dağıtılacağı zaman içeride kaç kişi var diye sayarken az kalsın kör oluyordum. ayrıca geri çöpleri toplamakta işkence. yaşlı teyzeler sürekli "ayy kimin kızısın sen." "ayyy babana benziyorsun." diyerek saçma sapan sorular soruyordu. ayrıyetten kuran bitince insanlar evden çıkarken kaç kere ezilme tehlikesi yaşadım.

ağır kasvetin bulunduğu evin sahibiyseniz, gelenlerin aslında sadece üstüne düşen insani görevlerini yapmak için orada bulunduğunu anlarsınız o an. sadece gelinir, başsalığı dilenir, bir müddet göz yaşı dökülür, vefat eden kişinin güzel günleri, hatıraları anılır ve kapanış. asıl olay eve gelen kalabalıktan sonra başlar. evin üstüne çöken dünyanın bütün ağır havası, gece herkes bir arada salona toplandığında hissedilen o büyük eksiklik. kimsenin ağzını bıçak açmaz. çünkü her ne söylenirse söylensin cümlelerin köşelerinden cımbızla çekilen kelimeler o evdeki eksik olan insanı hatırlatır mutlaka. hatta kafa dağıtmak için meşgul olunan en basit bir şey bile. sehpanın üzerinden alınan küçük biblo, kitaplıktaki bir kitap, televizyonun üstünde duran küçük bir şişe oda kokusu. düşünceler yüzlerce kola ayrılan bir nehir olsa dahi, bütün kollar aynı kaynakta birleştiği için, hatırlanıyor işte. unutmak zaman alıyor deseler de, zamanla beraber başka duyguları ve anıları da alıyor sizden. her ne olursa olsun, almasına izin vermeyin. allah rahmet eylesin baba, 24.11.12

bilmiyorum sizin oralarda nasil olur ama bizim burda cenaze evinde lazca ağıtlar yakılır mesela "ma skanisuzi mupare do sobidera" türkçe mealine gelirsek "ben sensiz kapacam da nerelere gidecem"sonrasında herkes o ağıt yakan kişiye sarılır,tam göz yaşları dinmişken birisi gelir tekrar ağlamaya başlanır.40 gün boyunca evin oturma odasında ışıklar açık bırakılır ve ilk 3 gün cenaze evinde yemek pişirilmez.bu 3 gün boyunca komşular yemek getirir o yemeklerle öğlenleri kocaman masalar kurulur başsağlığı için gelen herkese yemek ikram edilir.

şuralarda bulunup insanlara zorluk çıkarıyorsunuz ya sizin ben ağzınıza sıçayım iyi mi birader. geliyorsunuz timsah göz yaşları vay ben geldim vay şu oldu vay neden öldü. ulan yakın bir aile dostumuz var. hem arkadaşımı hem babasını kaybettik 6 ay arayla mezarları arasında 1 metre açıklık ya var ya yok adam diyor ki ha şurasıda çocuk mezarı olur ha diyorlar. orosbu çocuğunu hastanelik edecektim zor kaçtı elimden. nasıl insanlar oldu bunlar.